Στην Συνοικία το Όνειρο που τιμήθηκε με το βραβείο φωτογραφίας και β’ ανδρικού ρόλου στo Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης 1961, πρωταγωνιστούν τα δράματα, οι περιπέτειες, οι έρωτες και οι μικρο-κομπίνες των κατοίκων μιας γειτονιάς της Αθήνας, οι οποίοι –αν και ζουν στη φτώχεια– ονειρεύονται ένα καλύτερο αύριο.
Θεωρείται μια από τις καλύτερες ελληνικές ταινίες για τις αυθεντικές νεορεαλιστικές εικόνες της, η οποία καταγράφει με συγκινητική ειλικρίνεια την αληθινή, μακριά από τα πλατό της Finos Film, αθηναϊκή πραγματικότητα του ’60. Το “Βρέχει στη φτωχογειτονιά” με τη φωνή του Μπιθικώτση αποτυπώνει γλαφυρά όλη την απελπισία της, μα το αισιόδοξο φινάλε ανοίγει μια χαραμάδα ελπίδας. Η ταινία ξεσήκωσε αντιδράσεις και απαγορεύτηκε για μικρό διάστημα, ο Αλεξανδράκης δεν ξανακάθισε πίσω από την κάμερα, όμως το ελληνικό σινεμά και η ενηλικίωσή του τού χρωστάνε πολλά.
